Een man met een vissie

Vissen met papa. Dat was wat vroeger. Samen op pad naar een verlaten stekkie ergens langs de vaart. Stil. Tussen het riet. En dan de plechtige rituelen, zoals het kneden van het aas (brood van een paar dagen oud), het inrichten van je plekkie (zitje + hengelstandaard) en het afstellen van de diepte van de haak ten opzichte van de dobber. En dan staren. Urenlang. Als kleine jongen had dat iets magisch en was je supertrots op je hengel van in elkaar geprikte bamboestokjes.

Maar het kon ook anders. Zoals neefje Patrick die aan het Veluwemeer woonde. Hij stond tot aan zijn middel in het water om zijn spiksplinternieuwe telescoophengel uit te proberen. Daarbij golden de grote mannen als voorbeeld, die met een ferme beweging in 1 keer hun hengel uitschoven. Want dat kon zo lekker, met die fiberglas delen die zo makkelijk over elkaar schoven en dan mooi in elkaar vast bleven haken omdat ze taps toelopen.

Maar dan moet je dus ook begrijpen dat het maar 1 kant op werkt. En zover was neefje Patrick nog niet. Hij opende zijn ingeschoven hengel aan de verkeerde kant, gaf hem een flinke zwieper en zag alle onderdelen in het water verdwijnen. Einde visserscarrière en tranen met tuiten. Ach, waar was de heilige Sint Andreas als je hem nodig had. De beschermheilige van alle vissers liet weer eens afweten. En zo droeg neefje Patrick zijn eigen kruis naar huis…

Specs
hoogte: plusminus 50 cm
materiaal: gips

Enkele beschadigingen zoals je ziet.